En begon, met zenuwen in mijn buik mijn met grote zorg voorbereide spreekbeurt.
Stapels boeken met kennis haalde ik in de bibliotheek,
Las, schreef, las, schrapte en kwam tot een punt. Dit moest hem zijn, mijn spreekbeurt. Ik las, herlas en stond voor de spiegel waar ik heel zachtjes de spreekbeurt aan mezelf vertelde. En ik oefende en oefende tot ik de tekst uit mijn hoofd wist. Toen was daar de dag van dé spreekbeurt. Voor de klas, met zorg mijn spulletjes uitgestald het verhaal op papier in mijn zweet handen. Diepe hap lucht en ik keek op de klas in en ik bevroor en stond als aan de grond genageld. Ik kon niets meer uitbrengen. Alles wat ik de dag tevoren nog aan mijn spiegelbeeld had vertelt was verdwenen.
Ik raapte alle moed bij elkaar, haalde een paar keer diep adem en begon, voorlezend van mijn papier, heel zachtjes. Kun je wat harder praten was de vraag van de juf. Ik wou dat ik het kon maar ik kan het volume knopje niet vinden.
Jaren later werd ik moeder, mijn kind groeide op en toen kwam wederom het moment van de spreekbeurt. Dat wat mij was gebeurd moest mijn kind bespaard blijven. Ik hielp mijn kind bij het bedenken van een onderwerp. Samen zochten wij informatie over het onderwerp op internet en in de bibliotheek. En daar waar hij het wel genoeg vond spoorde ik hem aan om nog even verder te zoeken naar meer informatie. Als hij in bed lag was zocht ik zelfs nog even door naar informatie. Uiteindelijk werd alles in een verhaal in PowerPoint gezet. Mijn kind heeft geoefend en geoefend tot hij het wel genoeg vond. Maar ik spoorde hem aan om door te oefenen, niet dat hij net zo af zou gaan als mij jaren eerder was overkomen. En alsof al dat oefenen nog niet genoeg was moest hij van mij na het avondeten de spreekbeurt nog een keertje doen maar nu met publiek. Wij waren zijn toehoorders, mijn kind deed het top en kreeg dat van ons te horen en daarbij deden we nog een paar tips cadeau. Het kon nu echt niet meer mis gaan, dacht ik. Of zou ik hem nog één keer laten oefenen bij het ontbijt, ik twijfelde.
En toen was de dag daar van dé spreekbeurt van mijn kind. Daar ging mijn kind met een tas vol spullen, een spiekbriefje en veel bemoedigende woorden.
En daar stond ik als moeder met de kriebels in mijn buik, mijn eigen spreekbeurt weer te herbelevend. Ik keek terug naar de afgelopen dagen en ik kwam met pijn in mijn hart tot het besef dat ik niet mijn kind had geholpen maar mezelf. De angst om te falen was van mij en niet van hem.
Huppelend en stralend kwam mijn kind uit school, het ging super goed en hij had het hoogste cijfer van de klas.
Vele jaren later en vele inzichten wijzer weet ik dat dit anders kan want dat wat van jou als ouder ooit is ontstaan in je eigen verleden kan als een trigger werken in het nu. Dat wat van jou is hoeft niet van jouw kind te zijn. Jouw kind mag zijn eigen levenspad lopen, leren van de hobbels die hij tegen komt en de successen vieren die hij zelf verdiend heeft. Belangrijk is het om als ouder bij jezelf te blijven en je kind de ruimte en het vertrouwen te geven om zelf de wereld in te stappen.
Herken je dit en zou je het anders willen. Laat mij je helpen door samen met jou een opvoedopstelling te doen. Bel of mail me, dan maken we – vrijblijvend – kennis met elkaar.
Je kunt me bereiken op 06-44722706 of info@bijMargreet.nl